Nederland kantelt! Dat is de boodschap van de prachtige Tegenlicht-documentaire, die de VPRO zondag 22 februari uitzond. De aanleiding is bekend: steeds meer mensen zien dat de huidige economische en maatschappelijke systemen niet houdbaar zijn. We hebben maar één aarde. We leven alsof we er drie-en-een-half hebben. Dus moeten we kantelen richting duurzamere systemen. Professor Jan Rotmans zegt in de documentaire zeker te weten dat het goed komt. Hij ziet Nederland kantelen. Hij wil alleen dat het sneller gaat. Daarom zoekt hij 2,5 miljoen kantelaars, die helpen versnellen.
http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2014-2015/nederland-kantelt.html
Natuurlijk ken ik de boodschap en de beweging die Jan Rotmans verspreidt. De documentaire bracht voor mij niet veel nieuws. Maar de documentaire helpt mij wel. Hij steekt mij een hart onder de riem.
Net zoals de Preek van de Leek die Marjolein Demmers drie weken eerder uitsprak in de St Franciscus Xaverius kerk in Amersfoort. Haar boodschap was dezelfde: het moet anders, het kan anders en ik ben al begonnen. Marjolein zet kleine stapjes. En natuurlijk benut zij iedere kans om een grote stap te nemen.
‘Zorgen voor de toekomst’ centraal in tiende Preek van de Leek
En nu ik….. in mijn werk zet ik al jaren stappen richting een duurzamere samenleving. Ik zorg dat hele wijken of buurten verbeteren. Ik draag bij aan Nul op de Meter concepten voor bestaande woningen. Ik verbeter de regionale markt voor energetisch renoveren. Dat zijn best flinke stappen (al wil ik altijd sneller).
Maar met mijn eigen huis ben ik de afgelopen jaren niet echt opgeschoten. Ik loop rondjes op mijn plek. We hebben dubbel glas, een geïsoleerde vloer, een geïsoleerd dak, een zonneboiler en een zuinige ketel (gevels isoleren is helaas niet mogelijk). Dus we verbruiken niet zo gek veel gas meer. De elektriciteit die we verbruiken willen we nu graag duurzaam opwekken. En dan kom je al snel uit bij zonnepanelen.
Die zonnepanelen leken zo gelegd. Tot dat we er (vijf jaar geleden al weer) achter kwamen dat de gemeente Amersfoort het niet toestaat; onze wijk valt onder beschermd stadsgezicht en zonnepanelen passen daar niet in. Na een briefwisseling met de gemeente hebben wij de moed opgegeven. Net als Jan Rotmans was ik er van overtuigd dat ook de gemeente Amersfoort wel zou kantelen. De gemeente wil namelijk CO₂-neutraal zijn in 2030 en dat doel bereik je niet zo maar. Maar niets bleek minder waar.
Tot begin dit jaar. Eind januari leek de gemeente Amersfoort toch in beweging te komen. In de krant werd het ‘nieuwe beleid voor zonnepanelen in de beschermde stadsgezichten’ aangekondigd. Opgewekt klikte ik naar de gemeentelijke website. Maar wat een teleurstelling: het nieuwe beleid wijkt in niets af van het oude beleid. Het staat nu alleen op papier. Deze gemeente kantelt niet. Deze gemeente giet oude regels in nieuw beton. En gek genoeg brengt dát mij nu juist in beweging.
De preek van Marjolein Demmers en de Tegenlicht-documentaire kwamen voor mij op het juiste moment. Want hoewel er niets veranderd is in de houding en het ‘nieuwe’ beleid van de gemeente Amersfoort, heb ik besloten om van mijn plek te komen. Ik klim in de ouderwetse pen en schrijf de gemeente Amersfoort een brief. Ik schrijf hen dat hun beleid achterhaald is en dat de doelstelling “Amersfoort CO₂-neutraal in 2030” zo nooit gehaald wordt. Ter inspiratie stuur ik hen direct wat mooie voorbeelden van geïntegreerde zonnepanelen (ja, ze zijn er nu ook al as rode dakpan). Want kantelen zullen ze. Al gaat het tergend langzaam. Ik blijf duwen en trekken.
Foto van 8144582 via Pixabay