Met twaalf wijkgenoten begon ik vorig jaar september een ‘Verkenningstocht aardgasloos wonen’. Wij willen wonen zonder aardgas. Op onze tocht ontdekken we wat daar allemaal bij komt kijken. Dit keer ging ik kijken bij buren die lekker op weg zijn.
Dat An en René een flinke verbouwing achter de rug hadden wist ik wel. Ik fietste vaak langs hun monumentale pand twee straten bij mij vandaan. Maar wát ze precies gedaan hadden wist ik niet. Toen mijn lief en ik uitgenodigd werden om eens te komen kijken, liet ik die kans niet voorbij gaan.
René is al een paar jaar met pensioen. An is afgelopen jaar gestopt met werken. Dat was voor hen het moment om na te denken over blijven, of verhuizen. De kinderen en kleinkinderen drongen aan op blijven; ze hadden zo veel mooie herinneringen aan het huis. Dus besloten ze om oud te worden in dat veel te grote huis. Maar dan wel op een comfortabele manier.
Het gemeentelijk monument was meer dan honderd jaar oud, had steens muren en nog veel enkel glas. Echt warm werd het nooit. Een warmtescan wees uit dat het zo lek was als een mandje. De keuken was oud en hokkerig. De badkamer was niet geschikt voor zestig plussers.
Ik moet bekennen dat ik mij na binnenkomst niet direct opviel wat er gebeurd was. Het was als na een facelift: alles zag er hetzelfde uit en toch net even anders.
René vertelde dat vooral de begane grond extreem goed geïsoleerd was; er was als het ware een doosje omheen geplaatst. De begane grondvloer was vervangen, er was vloerverwarming en (nadat de vloer helemaal droog was) een nieuwe parketvloer op aangebracht. Ik was direct enthousiast. Tegen de binnenkant van de gevels zat elf centimeter isolatiemateriaal. Tussen het stucwerk plafond en de houten vloer op de eerste verdieping waren isolerende vlokken gespoten. Daarvoor was ook het tapijt op de verdieping vervangen. Ik werd hoe langer hoe enthousiaster. Overal was HR++ glas in de oude kozijnen geplaatst. Alle kieren waren gedicht. Het was nooit meer koud in huis. Dit wilde ik ook!
Maar hoe enthousiaster ik werd. Des te bedrukter ging mijn lief kijken. Toen René vertelde dat ze tijdens de verbouwing vijf maanden bij zijn zus gelogeerd hadden, las ik in zijn ogen ‘DIT NOOIT’.
Totdat René de kamerhoge tuindeuren demonstreerde: in een handomdraai opende hij de hele achtergevel. Het leek alsof woonkamer en tuin één waren geworden. Het was schitterend. Ik zag mijn echtgenoot smelten. Dit was waar hij altijd van gedroomd had. Dit wilde hij ook!
Voor de vorm informeerde hij nog even ‘of ze al van het aardgas af waren?’. ‘Nee’ zei An ‘onze cv-ketel is vier jaar oud. Die gaat nog wel even mee. We wachten rustig af welke alternatieven we straks aangeboden krijgen en wat de buren eventueel organiseren. Desnoods schaffen we een warmtepomp aan. Wat het ook wordt, wij zijn er klaar voor.’
Enigszins jaloers liepen we later op de avond naar huis. Manlief vanwege de tuindeuren. Ik omdat An en René al zo ver waren op hun tocht richting aardgasloos wonen. Dit wilden wij ook!
In het nieuwe jaar organiseer ik met een aantal reisgenoten een avond over gevelisolatie. We laten wijkgenoten vertellen hoe zij de gevels van hun woningen geïsoleerd hebben. Het belooft een ware show te worden met oplossingen voor brede spouwen, smalle spouwen én woningen zonder spouw die onder beschermd stadsgezicht vallen. Er zal een keur aan materialen de revue passeren. Variërend van wol, glas en metaalparels, tot materialen uit de ruimtevaart.
Wil jij ook wonen zonder aardgas? Volg mij en mijn buurtgenoten op http://bit.ly/Verkenningstocht
De namen van mensen zijn om privacyredenen gefingeerd. Die van bedrijven en organisaties die ter sprake komen niet.